พาย SUP ชมนกกระเรียนหายาก

ถ้าหากพูดถึง นกกระเรียน จินตนาการไม่ออกเลยว่า ช่วงชีวิตที่ผ่านมา จะได้เห็นตามธรรมชาติในประเทศเราจริงๆ เหรอ…​ นอกจากในสื่อต่างๆ จากญี่ปุ่น

หลังจากที่ถูกแจ้งสูญพันธุ์จากไทยไปกว่า 50 ปี … นกกระเรียนพันธุ์ไทย sarus crane หัวและคอท่อนบนสีแดง ตัวสีเทาๆ ก็ได้กลับสู่ธรรมชาติ

จนปัจจุบันมีร้อยกว่าตัวแล้วโดย ศูนย์อนุรักษ์พื้นที่ชุ่มน้ำและนกกระเรียนพันธุ์ไทย ห้วยจระเข้มาก บุรีรัมย์

จริงๆ แล้ว เราสามารถไปที่ศูนย์อนุรักษ์พันธุ์นกกระเรียนทางบกได้เลย ทั้งขับรถหรือปั่นจักรยาน แต่การพายในบึงห้วยจระเข้มาก ก็น่าจะได้ประสบการณ์ใหม่

ทั้งบรรยากาศยามเช้าก่อนพระอาทิตย์ขึ้น ที่สัตว์ออกหากิน และถ้าโชคดี ก็อาจได้เจอฝูงนกกระเรียนตัวเป็นๆ หรือ ได้เห็น นกนานาชนิด บนพื้นที่ชุ่มน้ำแห่งนี้ได้โดยง่าย

เป็นที่นิยมสำหรับคนชอบนกที่มักจะมาเฝ้าดูนกที่แหล่งนี้ตลอด

เราเริ่มออกพายจากจุดเริ่มต้นที่ศูนย์ห้วยจระเข้มากเป็นบึงน้ำขนาดใหญ่ พายเลาะขนาดสันเขื่อน เล็งยอดไม้ใหญ่ด้านขวาตามแผนที่ที่ได้ดูมาไว้ก่อนแล้ว

ไม่นานนักเราได้ยินเสียงร้องของนกที่อยู่รวมกันเป็นฝูงชนิดหนึ่ง ไม่เห็นตัว แอบนึกว่าเป็นนกกระเรียน ไม่มั่นใจได้แต่เก็บเป็นคำถาม

แต่ตาก็ยังสอดส่ายมองหานกชนิดต่างๆ บนพื้นที่ชุมน้ำแห่งนี้ เราพายผ่านบึงบัวและพันธุ์พืชไม้น้ำแปลกตา ไม่ค่อยเห็นที่ไหน เป้าหมายคือศูนย์อนุรักษ์พันธุ์นกกระเรียน

เมื่อพายเกือบถึงศูนย์อนุรักษ์พันธุ์นกกระเรียน ยังต้องพายผ่านดงบัวกอใหญ่ เห็นกองเปลือกหอยมากมาย แน่ละ ส่วนเหลือของอาหารอันโอชะของนกกระเรียน

ที่ศูนย์อนุรักษ์พันธุ์นกกระเรียนแห่งนี้ออกแบบได้เรียบง่าย กลมกลืนและเน้นประโยชน์ใช้สอย มีไฮไลท์อยู่ที่หอดูนกและฝูงนกกระเรียนที่เลี้ยงไว้ต้อนรับแขกผู้มาเยี่ยมเยือน

จะได้พอเห็นนกกระเรียนเป็นๆ กับเค้าซะที

ได้พบและพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ ได้เล่าถึงความเป็นมาต่างๆ …. ผมไม่ลืมถามว่า ฝูงนกกระเรียนในธรรมชาติอยู่ตรงไหนบ้างในห้วยนี้..

เค้าได้ถามกลับว่าได้ยินเสียงนกร้องเป็นกลุ่มๆไหมตอนพายเรือมา ….

นั่นไง คิดไว้แล้ว เราได้สัมผัสกันด้วยเสียงและโสต ไม่ใช่ด้วยตา… เพราะนกฝูงนี้อยู่อีกฝากถนน พายเรือไม่เห็นแต่ร้องกันดัง ไม่เกรงใจใคร

เราจบการเดินทางบน พื้นที่ชุ่มน้ำบนแผ่นดินอีสาน บุรีรัมย์

อ่อ…. ต้องไม่ลืมไปแวะเวียน เที่ยวปราสาทหินเมืองต่ำและปราสาทหินพนมรุ้ง โบราณสถาน ศิลปะขอมโบราณด้วยนะครับ..

ด้วยรักในการพาย

Papipie